Delen en helen

Met mijn verhaal wil ik lotgenoten aanmoedigen het leven in eigen hand te nemen en te delen en helen. Mij heeft het geholpen. Lees hoe…

34 Jaar jong was ik toen bij mij borstkanker werd geconstateerd. Mijn wereld stortte in. Ik was actief, had twee geweldige dochters van drie en vijf jaar en we woonden net een jaar in ons eigen huis. Niets wees erop, dat ik een ernstige, zelfs levensbedreigende ziekte onder de leden had. Ik lette altijd op goede voeding, deels biologisch, deels vegetarisch, veel groente en fruit en ik deed aan yoga. Verschillende mensen in mijn omgeving waren er ook verbaasd over, dat ik kanker kreeg. Mij verbaasde het niet! Mijn vader was met 32 overleden aan darmkanker. Ik was al 2 jaar ouder dan hij.

Er volgde een operatie, waarbij vooraf duidelijk was, dat de gehele linker borst en de lymfeklieren verwijderd moesten worden. Het aantal klieren met tumorweefsel was groot. Er volgden 4 chemokuren en 25 bestralingen. Daarna zou ik voor zeker 5 jaar hormonen moeten slikken. Dat werden uiteindelijk 7 jaar. Terwijl anders mijn voorkeur naar homeopathische geneesmiddelen uitgaat, kwam het in dit geval niet in mij op om deze ziekte alternatief te laten behandelen.

Goed gemutst, letterlijk als figuurlijk, ging ik een maand na de bestraling naar Danielle Bersma van Samsara Yoga Docentenopleiding in Bilthoven voor een intake-gesprek. Ik had al bijna 20 jaar ervaring met Yoga. Maar voor een verdieping daarin, had ik niet meer voldoende aan wekelijkse yogalessen. Ik wilde er meer over weten. Het was ook het antwoord op de vraag, wat ik zou willen doen, als ik nog maar een paar jaar te leven had; een best reële gedachte op dat moment.

Toen ik in september 2003 met de Yogadocentenopleiding startte, was ik soms nog te moe om te werken. Als ik een hele dag op de opleiding had gezeten, barstte ik van energie. Dat voelde als een goed teken. Door de oefeningen heb ik veel geleerd over mijn lichaam en mijn emoties.

Deze ervaring deel ik, als yogadocent regelmatig met anderen. Ik vertel enthousiast hoe ik met de ziekte en de angst voor de dood ben omgegaan. In de Yogales kijk ik in eerst instantie naar de vraag van de cursist. De een wil alleen maar ontspannen, de ander wil graag gedachtes ‘stil kunnen zetten’. Het maakt niet uit, wat de vraag is; in principe gaat het om hetzelfde. Veel mensen met de diagnose kanker komen bij mij, omdat zij weten, dat ik hét ook heb gehad.

Ik heb moeite om te zeggen, dat ik kanker ‘heb gehad’. Ik zeg liever, dat ik de diagnose kanker kreeg. Dat vertel ik dan. Sommigen krijgen meteen een andere kijk op de ziekte, kanker. De cursisten noemen het uurtje Yoga in de week wel eens ‘een uurtje voor mezelf’ of ‘even een uur aan niets denken’.

Door de verschillende asana’s herkennen zij, wat ze nog kunnen, ondanks de beperking van hun lichaam.

Vanaf begin af aan ben ik altijd heel open geweest over mijn ziekte. Ik kan er makkelijk over praten. Ook dat kanker bij mij veel met angst en boosheid te maken had.

Bij de ziekte kanker ervaar je als patiënt een enorme verscheidenheid aan emoties: Van boosheid (over het feit dat jíj kanker hebt!) en blijdschap (dat je vandaag je kindje van 3 thuis hebt zien komen), tot verdriet en angst, met name doodsangst. Het voelt alsof de poten onder je stoel vandaan zijn gerukt.

Aan deze emoties wordt er in de ziekenhuizen of bij de arten (ondanks de goede zorg in Nederland) geen enkele aandacht besteed. Mijn visie is, dat deze emoties zeker bij een ziekte als kanker (maar ook bij andere ziektes), een plek in het behandelplan moeten krijgen.

De mensen die mij om hulp vragen, ervaren deze emoties ook; de angst en de vragen, die bij het leven horen. Zij komen bij mij om te leren leven met het gevoel angst. Het is juist goed om over deze angst te praten. Dit is léven.

Mijn kijk op de wereld en het leven is door de ziekte en de opleiding tot yogadocent veranderd. Ik hoor mensen vaak zeggen, dat ze het zo druk hebben, dat ze in de stress zitten. De maatschappij (die wij zelf zijn) stelt hoge eisen aan ons: We moeten een goede baan hebben, een keurig huis, de snelste auto van de straat en een geweldig gezin, alles moet perfect zijn. Het voelt alsof je niet meetelt, als je daar niet aan voldoet. Als we iets missen, schaffen we het aan; als we iets mankeren gaan we naar de dokter, waar we een pilletje krijgen en we zijn weer beter. Wat we écht belangrijk vinden, wie we werkelijk zijn, daar is maar weinig aandacht voor.

Het voelt als een missie voor mij om mensen met de diagnose kanker, weer in contact te brengen met wie ze werkelijk zijn. Wanneer je de diagnose kanker krijgt, stort je wereld in. Tegelijk schept het veel mogelijkheden om je leven weer zelf in de hand te nemen, te helen. Ook als je leven drastisch wordt ingekort, kun je de tijd die je rest ‘helen en echt leven’. Je kunt genieten van het leven, zoals het nu is.