Mag ik even je aandacht?

Op ‘ons station’ in Zuid-Duitsland, een fijne plek waar ik met mijn gezin al jaren lieve mensen ontmoet, vieren we dit najaar met een grote groep bekende en onbekende mensen de vijftigste verjaardag van een goede vriend. Buiten op het perron dek ik de feestelijk versierde tafels met vijfenveertig borden, vijfenveertig messen en vorken. Ik ben bijna klaar, toen opeens de vader van de jarige zegt: “Fijn om te zien met hoeveel aandacht je de tafel dekt.”

Na een kort dankjewel, ik voel me bijna betrapt, laat ik de impact van zijn woorden op mij inwerken. Hij had waargenomen, hoe ik dingen doe. Als het gaat om simpele dingen als tafel dekken, maar ook in gesprek zijn, ik kan dingen niet anders dan aandachtig doen. Alles wat ik doe, doe ik graag met aandacht. Soms noem ik het met hart en ziel.

Deze deeltijd-predikant van bijna 90 jaar, heeft er duidelijk oog voor. Ik besef dat door zijn woorden mijn ego gestreeld raakt. Ik voel me gezien, gewaardeerd voor wie ik ben. Dat maakt mij een gelukkig mens. En niet alleen op mij heeft dit een positief effect, kennelijk gebeurt er daardoor ook iets bij hem. Hij genoot van de keurig gedekte tafels. Deze wederzijdse herkenning schept een warme band tussen ons.
Eenmaal thuis begin ik te realiseren, dat lastig uit te leggen is, wat aandacht hebben eigenlijk inhoudt. Wat is het voordeel van aandacht hebben en waarom is het zo prettig? Wanneer ben je in aandacht en wanneer niet? Hoe beoefen je aandachtig-zijn, als je dat zou willen? En hoe herken je aandacht bij jezelf maar ook bij de ander?

In mijn ogen heeft aandacht alles met yoga te maken en ben ik er daarom zo vertrouwd mee. Want heel eerlijk, lees je yoga, lees je aandacht. Deze eerlijkheid gebied me ook te vermelden, dat het me niet altijd lukt om volledig in aandacht te zijn. Dan heb ik van die dagen waarop ik van hot naar her vlieg, multitaskend m’n to-do-lijsten probeer af te werken, overal aan begin en niets echt afmaak en uiteindelijk met een enorm ontevreden gevoel blijf zitten. Meestal heb ik dan alles voor iedereen om mij heen geregeld behalve voor mijzelf. Ik ben me compleet voorbij gelopen.
Mijn hartslag gaat – terwijl ik erover nadenk – alweer omhoog. Ik kan er doodmoe van worden en volledig in de stress schieten. Je herkent het vast.
Juist daarom voel ik dat aandacht ‘meer aandacht’ mag krijgen. In deel 2 wil ik het daarom hebben over: Waarom is aandacht krijgen zo prettig?

Misschien denk je er vast over na…